wtorek, 7 sierpnia 2012

Na zakończenie



W tym miejscu chcielibyśmy podziękować wszystkim muzykom, uczestnikom, gościom, partnerom i współpracownikom Tzadik Poznań Festival 2012 - słowem wszystkim, którzy postanowili podzielić z nami te niesamowite emocje! To były piękne 3 dni, których szybko nie zapomnimy. To zobaczenia za rok!
 
Stowarzyszenie MULTIKULTI

Tzadik Poznań Festival 2012, dzień trzeci - ostatni, 05.08.2012

HERA, photo by Jarek Majchrzycki

Od godziny 15.00, Mały Dom Kultury w klubie Dragon, tak jak w minionych dniach, zaprosił wszystkich chętnych na pierwsze piętro, gdzie po raz ostatni mieliśmy okazję zobaczyć filmy nagrodzone na MFF "Żydowskie motywy" 2012. W cyklu zatytułowanym "Tożsamości" znalazły się trzy filmy: "Ucięta dyskusja" w reżyserii Danae Elon, "Mój tak zwany wróg" (reż. Lissa Gossels) i "Wesołych świąt" autorstwa Lucy Marvanyi. Zestaw ten był także o tyle interesujący, że stanowił mini-przegląd współczesnego kina kobiecego. 

Pierwsza propozycja, opowiadająca rozterki matki stojącej przed decyzją o obrzezaniu swoich synów, była dokumentem, który w sposób niezwykle zabawny i zaskakujący potraktował całkiem istotny problem nie tylko kultury żydowskiej, ale i wielu społeczeństw na świecie. Autorka postanowiła zadać pytania, o których nie myślimy na co dzień i odkryła dzięki nim wiele nieznanych faktów. O ile "Ucięta dyskusja" to film, który można potraktować z lekkim przymrużeniem oka i uśmiechem na twarzy, to dwa kolejne obrazy poruszyły, wydaje się, najważniejsze kwestie spośród wszystkich filmów dostępnych na festiwalu. Uznana autorka filmów dokumentalnych, Lissa Gossoles, przedstawiła historię dwudziestu dwóch nastolatek z Palestyny i Izraela, które wyjechały do USA, by wziąć udział w 10-dniowym kursie kobiecego przywództwa.

"Mój tak zwany wróg" opowiada o tym, jak doświadczenie poznania swojego "wroga" jako człowieka zderza się z rzeczywistością ich życia na Bliskim Wschodzie w ciągu kolejnych siedmiu lat. Mimo dużego niebezpieczeństwa, Lisie Gossoles udało się uciec od mesjanistycznej metaforyki Stanów Zjednoczonych jako tzw. "ziemi obiecanej" dla kultur Bliskiego Wschodu. W zamian za to mamy okazję zobaczyć wstrząsającą codzienność otaczającą tak młode dziewczyny i nieuchronne piętno, jakie odcisnął na ich psychice konflikt palestyńsko-izraelski. Zaraz po zakończonym seansie widzowie nie mogli powstrzymać swoich emocji i przenieśli dyskusję na korytarze Klubu Dragon. To dobitnie pokazało jak duże jest nasze zainteresowanie tym trudnym tematem i że takie seanse są bardzo potrzebne. "Wesołych świąt", pokazany na zamknięcie Tzadika filmowego, zasygnalizował problem tożsamości żydówek z Węgier, mieszkających w ośrodku dla  imigrantów w Izrealu, które próbują pogodzić dwie, wykluczające się wzajemnie tradycje. To surowe i brutalne w swej prostocie dzieło, kończące bardzo mocnym akcentem część filmową, za którą odpowiedzialny był Piotr Forecki.

Muzycznym podsumowaniem festiwalu były dwa koncerty. Pierwszy odbył się w Klubie Fabrika (ul. Mokra 5). Na scenie znalazł się polsko-izraelsko-belgijski zespół "Nor Cold Quartet" w projekcie "Melas chole". Usłyszeliśmy eksperymentalne brzmienia, czerpiące jednak wiele inspiracji z archiwalnych nagrań pieśni ladino i sefardyjskich Żydów z Bałkanów. To nietypowe połączenie ze współczesnymi, improwizowanymi tematami dało niezwykły i świeży rezultat, który przełożył się na wyśmienity występ.

Drugi, a zarazem ostatni, koncert odbył się w Scenie na Piętrze mieszczącej się przy ul. Masztalarskiej 8. Na projekt specjalny tegorocznego festiwalu czekało wiele osób pamiętających ubiegłoroczny koncert finałowy z muzyką Żydów jemenickich w składzie Perry Robinson / Wacław Zimpel / Michael Zerang / Raphael Rogiński. W tym roku bohaterami wieczoru byli muzycy zespołu HERA w kwintetowym składzie (od pewnego czasu nowym członkiem jest lirnik - Maciej Cierliński). Projekt nazwany przez nas "Muzyka żydowskiej diaspory w Indiach" w przepiękny sposób spuentował cały trzydniowy festiwal.

Program rozpięty gdzieś pomiędzy jazzową improwizacją i ludową śpiewnością wypełniły transowe kompozycje, zagrane z wielką żarliwością i instrumentalną maestrią potwierdziły krążące opinie o formacji Hera, najciekawszym dzisiaj polskim zespole jazzowym. Pulsująca, niepokojąca, a chwilami bardzo natchniona muzyka pozwoliła wejść słuchaczom w swoisty trans, który przełamał klasyczną barierę między sceną a widownią. Trudno byłoby wymarzyć sobie lepsze zakończenie.

Nieoczekiwanym i nieplanowanym mottem imprezy okazała się fraza Ghandiego, wykorzystana w filmie "Mój tak zwany wróg" (patrz wyżej), którą przypomniał na koniec Tomasz Konwent, organizator całej imprezy. "Bądź zmianą, którą pragniesz ujrzeć w świecie" okazała się trafnym komentarzem zarówno do muzyki zaprezentowanej przez zespół HERA, jak i atmosfery i ideom przeświecającym festiwalowi Tzadik.


Karolina Sarmow

niedziela, 5 sierpnia 2012

Tzadik Poznań Festival 2012, dzień drugi, 04.08.2012


Samech, photo by Jarek Majchrzycki

2. dzień festiwalu niestety już za nami. Tym razem rozpoczęliśmy wcześniej - od godziny 13.00 w Małym Domu Kultury trwały seanse w ramach Tzadika filmowego. Tłumnie zgromadzeni widzowie mieli okazję zobaczyć filmy ułożone w dwa cykle: "Biografie i życiorysy" oraz "Krótkie formy". Obejrzeliśmy "Alę z elementarza" - obraz przedstawiający tragiczną historię Aliny Margolis-Edelman (postaci będącej inspiracją dla Falskiego, autora elementarza), która przeżyła koszmar getta i Marca '68. Następny w kolejności, "Krakowiaczek Ci ja", opowiadający o życiu i pracy pioniera australijskiego kina animowanego, urodzonego w Krakowie, Yorama (Jerzego) Grossa, poruszył i zachwycił widzów na tyle, że jedna z uczestniczek postanowiła podzielić się swoją refleksją festiwalowi Tzadik: "Dokument o twórcy Blinky Billa zaprezentowany podczas poznańskiego festiwalu wpisuje się w postpamięciowe strategie narracyjne. Jest on nie tylko interesująco zrealizowany, ale także niebywale istotny pod względem pomysłu na opowieść. Stykamy się bowiem ze świadectwem człowieka, który przeżył Shoah, ale również z przekazywaną przez niego historią wnukom." Trudno o lepszą rekomendację.

Ważnym obrazem dla każdego poznańskiego intelektualisty powinien być dokument w reżyserii Pawła Kuczyńskiego, "Lawnswood Garden" opowiadający o Zygmuncie Baumanie (byłym mieszkańcu ul. Prusa!). Trzonem filmu jest nieformalna, parodniowa wizyta wiosną 2010 roku prof. Anny Zeidler-Janiszewskiej oraz reżysera Pawła Kuczyńskiego na Lawnswood Gardens nr 1, w domu profesora Zygmunta Baumana w Leeds, w Wielkiej Brytanii. Film zdaje się badać relacje między "Nowoczesnością i Zagładą" a "Zimą o poranku" autorstwa jego żony, Janiny Bauman. Opowiada przy okazji historię 68 roku, która dotknęła boleśnie całą jego rodzinę. Mimo to dokument jest bardzo kameralny - zostajemy wprowadzeni w przestrzeń osobistą Baumana i mamy okazję obejrzeć go podczas codziennych czynności, wycieczek za miasto i poznać go jako uroczego człowieka, pełnego ciepła i niezwykłego poczucia humoru.

Najweselszą propozycją filmową festiwalu był "The Socalled movie" - oryginalna biografia jednej z najbardziej nietuzinkowych postaci współczesnej muzyki, Josha Dolgina. Mieszkający w Montrealu muzyk, filmowiec, rysownik i czarodziej (sic!) zelektryzował cały świat sztuki, łącząc surrealistyczne wizualizacje z własną mieszanką hip-hopu, funku i tradycyjnej muzyki żydowskiej. Dla zainteresowanych, którzy nie mieli okazji obejrzeć filmu zapraszamy na portal YouTube, gdzie znajdziecie niezwykłe teledyski i projekty artysty (obejrzało je już ponad 2 miliony ludzi).

Tak zwaną wisienką na torcie, wspaniale kończącą drugi dzień filmowych emocji, była wizyta Filipa Lufta, młodego reżysera Warszawskiej Szkoły Filmowej. Widzowie MDK obejrzeli jego dwa krótkometrażowe dzieła: "Skrzyżowanie" (fragment wspomnień Adiny Blady-Szwajger czytany przez Danutę Stenkę) oraz "Szukając gwiazd" - obraz na podstawie opowiadania Marka Hłaski o tym samym tytule. Pierwszy raz w historii festiwalu zaprezentowano film przedpremierowo. Po projekcji mieliśmy okazję porozmawiać z reżyserem, który dzielnie odpowiadał na wszystkie pytania, niekiedy wcale nie najłatwiejsze.

Najważniejszym punktem drugiego dnia Tzadik Poznań Festival był jednak koncert zespołu Samech. W Scenie na Piętrze mieszczącej się na ul. Masztalarskiej 6 zagrała grupa wyjątkowa - w maju tego roku wydała bowiem płytę w legendarnej nowojorskiej wytwórni Johna Zorna. To drugi, po The Cracow Klezmer Band, polski zespół, któremu udało się tego dokonać. W ramach przedfestiwalowych zapowiedzi, jeden z członków Samechu, Robert Sztorc, udzielił krótkiego wywiadu, który można znaleźć na Naszym blogu. Zapowiadał wtedy wspaniałe emocje i różnorodne brzmienia, zarówno z debiutanckiej płyty "Quachatta", jak i te autorstwa Johna Zorna. Myślę, że żaden ze słuchaczy sobotniego koncertu nie może czuć się zawiedziony. Zespół połączył tradycyjne tematy muzyki klezmerskiej z nowoczesnymi brzmieniami z całego świata, wykorzystując niezwykłe instrumenty (wśród nich znaleźć można było afrykańską kalimbę!). A wszystko to zagrane z pełna gracji lekkością. Muzycy na scenie bawili się wyśmienicie, co oczywiście przełożyło się na atmosferę panującą na widowni. Zarówno artystom, jak i gościom uśmiech nie schodził z twarzy przez cały koncert.

Zespół Samech zakończył drugi, przedostatni, dzień festiwalu. Niedzielny program jest równie atrakcyjny i energetyczny - nie można tego przegapić!

Karolina Sarmow

sobota, 4 sierpnia 2012

Tzadik Poznań Festival 2012, dzień pierwszy, 03.08.2012

Balkan Sevdah Akustik, photo by Jarek Majchrzycki

6. edycja Tzadik Poznań Festival ruszyła pełną parą. Za nami pierwszy dzień, który przyniósł mnóstwo emocji i niezapomnianych wrażeń. Zgodnie z zapowiedzią, festiwal rozpoczął się akcentem filmowym - przeglądem filmów nagrodzonych na MFF "ŻYDOWSKIE MOTYWY" 2012. Seanse, które będą odbywać się w Małym Domu Kultury Dragon, podzielone są tematycznie - pierwszego dnia mogliśmy zobaczyć cykl zatytułowany "Dzieci po zagładzie". Próba połączenia filmów w tematyczne bloki nie powinna jednak nikogo zmylić - zaprezentowane obrazy były bardzo różnorodne.

Festiwal otworzył wstrząsający film Natana Grossa "Nasze dzieci" - polski dokument z 1948 (!) roku opowiadający o losach dzieci cudem ocalałych z Holokaustu. Niezwykłym zabiegiem autorów filmu było zaangażowanie dwóch aktorów-komików do zagrania głównych ról. Dziś, nadal żywe są dyskusje o adekwatnych i odpowiednich sposobach mówienia o Zagładzie; dzieło Natana Grossa próbuje rozliczyć się z traumą już 3 lata po zakończeniu wojny, proponując zmianę perspektywy. Mimo to "Nasze dzieci" poruszają widza jeszcze mocniej. Wszystko to dzięki kontrastowi, jaki stworzyły historie opowiedziane przez małe dzieci, którym udało się przeżyć.

Tak mocne otwarcie miało swoją kontynuację w postaci filmu w reżyserii Ami Drozda, "Moja Australia" opowiadającego historię dwóch chłopców, braci, którzy nie zdają sobie sprawy ze swojego żydowskiego pochodzenia do czasu, gdy muszą wyemigrować z Polski. Temat to niezwykle aktualny w naszym wielokulturowym, ale ściśle ustrukturyzowanym klasowo czy środowiskowo społeczeństwie europejskim. "Moja Australia" to także nowe spojrzenie na dramat ludzi zmuszonych do emigracji w latach 60.

Po dwóch filmach pełnometrażowych mieliśmy okazję zobaczyć dwa krótsze dzieła: 8-minutową "Obietnicę" w reżyserii Mortena BH i 6-minutowe "Przesłuchanie" autorstwa Udo Prinsena.

Rozemocjonowani i wstrząśnięci czekamy na dalszy ciąg - Tzadik filmowy trwa także całą sobotę i niedzielę.
Balkan Sevdah Akustik
Część muzyczna festiwalu rozpoczęła się o godz. 19.00 w Klubie Meskalina koncertem zespołu Balkan Sevdah Akustik. Zainteresowanie koncertem przerosło wszelkie oczekiwania. Bilety rozeszły się szybko, a Ci, którzy nie zdążyli ich kupić, zebrali się licznie pod oknami klubu, by usłyszeć choć odrobinę tych magicznych dźwięków. Grupę wykonującą muzykę zaliczaną do nurtu bałkańskiego etno tworzą: Radek Polakowski (akordeon, skrzypce, wokal), Oliwier Andruszczenko (klarnet, wokal), Marcin Zadronecki (tambur, wokal), Mateo (kontrabas). Inspiracje do swoich utworów czerpią z głównych siedzib diaspory żydowskiej na Półwyspie Bałkańskim, gdzie można znaleźć najwięcej pozostałości żydowskiej tradycji muzycznej. Zespół wprowadził w Meskalinie niepowtarzalny klimat muzyki etnicznej, dzięki czemu słuchacze mogli przenieść się w swojej wyobraźni na Półwysep Bałkański. Pieśni były wykonywane w narodowych językach, a teksty dotykały tradycyjnej tematyki, która była objaśniana na początku każdego utworu. W pomieszczeniu panowała niezwykła energia i niewielu gości mogło oprzeć się kuszącym rytmom.
Balkan Sevdah Akustik
Koncert zakończył się dwoma bisami, po których nikt nie miał ochoty opuścić klubu. Czas jednak nas gonił i, by nie przegapić drugiego koncertu, przenieśliśmy się z powrotem do MDK Dragon. Tam czekał na nas koncert Macieja Trifonidisa w projekcie Downtown solo - Inside Outside. Rozgrzanych i roztańczonych słuchaczy wprowadził Trifonidis w jakże odmienny stan kontemplacji i rozmarzenia. Stworzył klimat intymny, kameralny, racząc nas dźwiękami nietuzinkowymi, improwizowanymi kompozycjami pełnymi niespodzianek - jego gitara była nie tylko strunowym instrumentem szarpanym, ale na krótkie chwile stawała się także instrumentem smyczkowym. Oryginalne brzmienie osiągał różnymi sposobami - między innymi przez zakłócenia elektromagnetyczne wywoływane telefonem komórkowym. Ten autorski popis umiejętności muzycznych z pewnością zapadnie w pamięć każdemu, kto pojawił się na koncercie Trifonidisa, zamykającym program pierwszego dnia Tzadik Poznań Festiwal, jednak nie festiwalowy dzień.
O północy muzycy Balkan Sevdah Akustik na dziedzińcu przy klubie Meskalina rozłożyli ponownie instrumenty i bałkańskie pieśni miłosne jak też tańce "zbójnickie" sprawiły wiele satysfakcji gościom festiwalu. Późną nocą, o trzeciej godzinie pierwszy dzień przeszedł do historii.

Czekamy na jeszcze!
Karolina Sarmow

piątek, 3 sierpnia 2012

Wywiad z Maciejem Trifonidisem jaki przeprowadziła Karolina Sarmow

O przyjemnościach dla przyjemności


"Samotność astronauty" to nietuzinkowa książka Macieja Trifonidisa, znanego dotychczas ze swojej działalności muzycznej. Podczas festiwalu Tzadik będziemy mieli okazję usłyszeć go podczas koncertu, w jego najnowszym projekcie Trifonidis downtown solo - Inside Outside*. W tym roku zaskoczył nas również debiutem pisarskim.

Wśród wielu działalności, do których zdążył nas przyzwyczaić, znalazła się kolejna - tym razem literacka. Wszystkich fanów Maćka uspakajamy - nie oznacza to zakończenia kariery muzycznej. Jak sugeruje sam autor, można potraktować ją jako swoisty eksperyment. Wspomniana nietuzinkowość tej pozycji dotyczy wielu płaszczyzn - chociażby ze względu na trudności, które spotkają każdego, kto będzie próbował zamknąć ją w konkretnym gatunku literackim. Nie znajdziemy tam klasycznych opowiadań czy nowelek, nie jest to też dziennik, ani zbiór aforyzmów.

Rozpiętość tematyczna i pomysły narracyjne zaskakują na każdym kroku. Sam autor, zawadiacko, definiuje ją tak:
"Wyrób książkopodobny, przypominający troszkę lasagne a troszkę bigos, ale pachnie truskawkami. Konsystencją przypomina sernik, ale taki z galaretką. Produkt może zawierać śladowe ilości sensu! Składniki: infantylność 93%, czysta mądrość 1.3%, czysta głupota %, sens1%, inne składniki do 0.7% Spożyć należy! Produkt jest wprost idealny na wakacje, na wycieczkę, do łóżka, do parku, do wanny, do tramwaju, pociągu, autobusu, samolotu, do lasu, na wczasy, na randkę, na wagary, do trumny i w inne fajne miejsca... Konsumując, proszę lekko przymrużyć oko.**"

Ów enigmatyczny (i jakże smakowity) opis, z całą pewnością zachęca do czytania, nie zdradzając przy okazji ani grama (!) informacji. Siadając wygodnie w fotelu, mamy zatem okazję zetknąć się z tymi szkicami w sposób neutralny, nie skażony wpływem żadnej interpretacji, ani jednej sugestii. Trudno też było jakąkolwiek uzyskać w bezpośredniej rozmowie z samym autorem, który bronił zaciekle "nieskazitelności" pozycji. Podjęłam próbę sprowokowania Trifonidisa odważną interpretacją, by uzyskać odautorski komentarz, jednak okazało się to zadaniem niemożliwym. Zarówno proces twórczy, jak i głębsza analiza tekstu, pozostają dla nas nieznane. Zabieg ten jednak może tylko rozbudzić nasze apetyty. Poniżej kilka "niezobowiązujących treści, które udało mi się uzyskać od autora "Samotności astronauty".

Karolina Sarmow: Co sprawiło, że postanowiłeś spróbować swoich sił w pisarstwie? Co stanowiło ten impuls?

Maciej Trifonidis: Zacząłem pisać chyba trochę z przypadku. Zdarza mi się czasem dość intensywnie myśleć, ale nigdy nie notowałem tych przemyśleń. Jakoś na to nie wpadłem:) Zmieniło się to jakiś czas temu. Spędziłem kilka dni w sposób, który absolutnie mnie nie satysfakcjonował, jednak był potrzebny. Oglądałem głównie telewizję i troszeczkę się nudziłem. Po prostu nie miałem wówczas żadnych nagrań, koncertów czy ważnych spotkań. Byłem zmęczony i uciekałem od gimnastyki umysłu. Któregoś ranka włączyłem komputer i zacząłem pisać. Sekret tkwił w uruchomieniu programów w odpowiedniej kolejności: pierwszy włączyłem program do pisania, dopiero po jakimś czasie inne, bardzo ciekawe portale internetowe. Pisanie nie jest dla mnie wyzwaniem, jest to raczej czysta przyjemność, zabawa i miłe spędzanie czasu. Nie znam się na pisaniu. Znam się na czytaniu, ale też "półprofesjonalnie", czyli nie czytam jedenastu książek w ciągu tygodnia, ale czytam i lubię! Jestem zwolennikiem kreatywnego działania i jednocześnie staram się nie zamykać swojego umysłu w klatce. Jeśli mam na coś ochotę, a nie wyrządzam tym nikomu krzywdy, to robię to. Lubię twórczą atmosferę. Staram się również walczyć ze stereotypami, które czasem ograniczają nas bardzo i utrudniają życie. Nie trzeba kończyć Akademii Sztuk Pięknych, by malować obrazy. Jeśli masz odpowiedni dystans i robisz to dla przyjemności, nie myślisz, że od razu musisz byś najlepszy, to możesz robić wszystko, na co masz ochotę. To Twoje życie! Taką właśnie zasadę wyznaję i jest mi z tym dobrze. Bardzo możliwe, że kiedyś coś namaluję, nakręcę film albo zrobię sweter na drutach. Wszystko możliwe...

KS: Skąd czerpiesz największą inspirację? W swoich szkicach często przywołujesz skojarzenia filmowe.

MT: Zabrzmi strasznie banalnie, ale odpowiedź jest jedna i bardzo ogólna: inspiruje mnie życie i wszelkie jego konsekwencje... no to filmy też. Pewne sytuacje z życia kojarzyły mi się z konkretnymi filmami i czasem wtrąciłem te skojarzenia. Same filmy nie były inspiracją, bo te moje historyjki są prawdziwe. Także w muzyce czasem inspiruję się filmami, ale tyko wtedy gdy jest to zlecenie i mi za to płacą :) A tak serio, to inspiracje atakują zewsząd i nigdy nie wiadomo skąd dokładnie. Komponując muzykę, wymyślając jakieś artystyczne zdarzenia czy pisząc książkę, nakreślam sobie jakiś plan, ustalam ze sobą o co mi chodzi a potem to realizuję. Lubię wiedzieć o czym "to" będzie. Czasem jednak działam też intuicyjnie, co bywa chyba nawet przyjemniejsze i daje sporą frajdę. Nie mam jednej, stałej metody działania i wciąż poszukuję...

KS: Czy upodobałeś sobie szczególnie jakieś opowiadanie? Czy masz tekst, który po prostu bardzo lubisz, którego pisanie sprawiło Ci największą frajdę? Planujesz kolejne książki?

MT: Cała ta książka i praca nad nią to była jedna wielka frajda. Teksty mają różny charakter, styl i formę. Tak po protu czuję i nie mam swojego "faworyta". Jest to zbiór opowiadań, wspomnieńskojarzeń, historyjek, refleksji, bardzo luźnych myśli, ale wszystko ze sporym przymrużeniem oka, raczej na luzie. Jest też "drugie dno", ale nie wiem czy łatwo to będzie rozszyfrować, bo chyba trochę za bardzo je zakamuflowałem, cholera! Celowo też nie pisałem dużo o muzyce, choć jeden czy dwa rozdziały są poświęcone temu tematowi. Muzyka to moja pasja od lat i bardzo dużo czasu poświęcam jej w codziennym życiu, i to chyba wystarczy. Wolałem opisywać wszystkie inne interesujące mnie sprawy. Przybrało to formę bloga, listu z podróży, rozmowy. Nie wiem sam... Jeśli ktoś ma ochotę, to może przeczytać, a jak się spodoba, to będzie mi bardzo miło. Jeśli chodzi o dalsze plany, to cały czas piszę, notuję i pewnie za rok, dwa, znów coś wydam. Tym razem będzie to pewnie gruba, poważna książka. Druga za to będzie malutka i całkiem niepoważna. Teraz cieszę się z tego, co udało mi się popełnić i zabieram się za pracę nad muzyką, płytami, koncertami i... Podtrzymując koncepcję autora, sama również powstrzymam się szerszego komentarza, który mógłby popsuć zabawę, jaką jest odczytywanie szkiców zawartych w "Samotności astronauty". Nie ważne, czy jest się mieszkańcem stolicy czy też przygranicznej wsi, pilotem, muzykiem czy anarchistą - każdy znajdzie fragment, który wyda mu się dziwnie znajomy, ale jakże uroczy. Można nawet pokusić się o stwierdzenie, że jest to książka o przyjemnościach dla przyjemności.


Maciej Trifonidis (ur. 24 lutego 1974 w Warszawie) - kompozytor, multiinstrumentalista, producent muzyczny, realizator dźwięku.


* Koncert odbędzie się w Małym Domu Kultury w klubie Dragon (ul. Zamkowa 3, godz. 22.00, bilety w cenie 15 zł)


** Jest to w pełni autorski opis książki znajdujący się po wewnętrznej stronie okładki.

Tzadik Poznań Festival z rekomendacją Frankfurter Rundschau!

Tzadik Poznań Festival znalazł się również w gronie wakacyjnych festiwali - obok "Etnovyr" i "Kazantip" na Ukrainie oraz "Woodstocku", "Street Artu" i "Nowych Horyzontów" w Polsce - rekomendowanych przez Frankfurter Rundschau.

czwartek, 2 sierpnia 2012

Wywiad ze współliderem kwartetu Samech Robertem Sztorcem jaki przeprowadziła Karolina Sarmow

Już w sobotę, 4 sierpnia, w ramach festiwalu Tzadik, czeka nas koncert niezwykłej grupy Samech (Estrada Poznańska - Scena na Piętrze, ul. Masztalarska 8, godz. 21.00).




Samech


Autorką projektu jest Anna Ostachowska – altowiolistka, kompozytorka, aranżerka. W roku 2003 założyła zespół grający głównie tradycyjną muzykę klezmerską. Po latach zawirowań
wypełnionych podróżami jej członków po całym świecie, zespół od 2010 roku funkcjonuje
regularnie. Ostateczny skład – razem z Anną – tworzą dziś: Magdalenna Pluta (wiolonczela), Marek Lewandowski (kontrabas) i Robert Sztorc (instrumenty perkusyjne). W kwietniu 2012 roku zaprezentowali swoje debiutanckie nagrania na płycie „Qachatta”, wydanej w legendarnej nowojorskiej wytwórni Tzadik.

O historii zespołu, jego najnowszych sukcesach i niespodziankach koncertowych, opowiada colider Samechu, Robert Sztorc.

Karolina Sarmow: Dzieje Waszego zespołu to długa droga pełna zawirowań. W 2007 roku zawiesiliście nawet działalność. Co sprawiło, że postanowiliście się reaktywować? Co było tym impulsem?

Robert Sztorc: Tak naprawdę nigdy nie zawieszaliśmy działalności. W życiu muzyka zawsze mnóstwo się dzieje, czasem pewne rzeczy muszą poczekać na swój moment, pewne projekty na lepszy czas. Tak było w 2007 roku. Wtedy nasza skrzypaczka, Agata Krauz (nawiasem mówiąc to właśnie Agata Krauz wystąpi gościnnie w Poznaniu pod nieobecność naszej liderki Anny Ostachowskiej), postanowiła zmienić półkulę i przeprowadziła się do Ameryki Południowej. Po jakimś czasie, nie pamiętam dokładnie kiedy, znowu pojawiła się myśl o Samechu i materiale, który powinien być utrwalony na płycie. Wraz z Anną Ostachowską ponownie wyszukaliśmy muzyków, do składu powrócił wspaniały kontrabasista Marek Lewandowski oraz nowy „nabytek” zespołu - Magdalena Pluta na wiolonczeli. Takie rzeczy jak reaktywacja są w pewnych okolicznościach wydarzeniami, które dzieją się same z siebie, Anna zawsze miała marzenie dotyczące tego projektu, i jej wytrwałość oraz upór doprowadziły nas do miejsca w którym dziś się znajdujemy.

KS: Wydanie płyty w renomowanej wytwórni Johna Zorna „Tzadik”, w ramach serii "Radical Jewish Culture", to niebywały sukces. To przecież Wasz debiutancki long-play – jak udało Wam się tego dokonać?

RS: Kiedy zapadła decyzja, że wchodzimy do studia utrwalić na krążku nasz materiał, w głowie mieliśmy kilka pomysłów gdzie uderzać później z profesjonalnie nagraną demówką (choć to nie do końca demówka, bo dołożyliśmy wszelkich starań, aby materiał, który znalazł się na krążku był już pewnego rodzaju „gotowcem” do wydania). Zaraz po zakończeniu nagrań przygotowaliśmy koperty do rozesłania. Pierwszą kopertą była właśnie ta adresowana do wytwórni Johna Zorna. Muszę tu nadmienić, że wysłanie pierwszej płyty do Tzadiku nie było przypadkowe. Wytwórnia ta była marzeniem naszej liderki, Anny Ostachowskiej. To właśnie ona, wiele lat temu poznała nagrania tej wytwórni i postawiłą sobie cel: „pewnego dnia, jej zespół też wyda płytę w wytwórni Tzadik!” Można nam wierzyć lub nie, ale w ciągu dwóch tygodni od wysłania tej koperty do Johna Zorna, pojawiła się, genialna w swej prostocie, odpowiedź od samego Johna Zorna – „podoba mi się to co robicie, proponuję to wydać”. Odpowiadając zatem na pytanie, jak nam udało się tego dokonać, odpowiem – muzyka tego dokonała. My po prostu zagraliśmy

KS: Czy współpraca z człowiekiem-legendą, jakim jest John Zorn, wzbogaciła Was o nowe doświadczenia? Jak ją oceniacie?

RS: Przede wszystkim czujemy się wielce wdzięczni za fakt, że naszą muzykę można teraz pokazać szerokiej publiczności; wszkaże po płyty ze stajni Tzadika sięgają zarówno melomani, jak i „fachowcy muzyczni”. To wielkie wyróżnienie. John Zorn dał nam również szansę na „podrasowanie” brzmienia płyty u świetnego specjalisty, Scotta Hulla, z firmy „Scott Hull Mastering”, gdzie do masteru oddawano płyty takich wykonawców, jak Bruce Springsteen, Herbie Hancock, Miles Davis czy Sting. To naprawdę poszerza horyzonty i rozwija skrzydła.

KS: Często wspominacie o inspirujących Was podróżach po całym świecie. Które miejsca zapadły Wam w pamięci najdłużej, a ich klimat stał się największym źródłem bodźców?

RS: Jako muzycy z przeróżnych stylów i gatunków odbyliśmy wiele tras koncertowych w różnych składach. Byliśmy chyba na większości kontynentów i w większości krajów. Oprócz tego, mamy szerokie gusta muzyczne jeśli chodzi o muzykę, której każdy z nas słucha. Ta mieszanka stylów zasłyszanych, wykonywanych i obserwowanych pozwoliła nam wzbogacić Samech w te własne doświadczenia. Oprócz tradycyjnych motywów muzyki klezmerskiej w Samechu można usłyszeć jazz, latin, folk, ambient…słowem dźwięki z całego świata. Trudno to opisywać, muzyka nie zawsze lubi poddawać się tłumaczeniom i słowom, tak jest w naszym przypadku. Sami nie wiemy co pojawi się nowego w naszych następnych kompozycjach. To jak wyruszenie w podróż z nie do końca spakowanym plecakiem. Zawsze znajdzie się miejsce na jakieś dodatkowe rzeczy.

KS: Każdy utwór na płycie „Quachatta” jest osobnym brzmieniem osadzonym w różnym klimacie muzycznym. Każdy z Was jest odpowiedzialny za kompozycję poszczególnych utworów. Trudno było znaleźć konsensus, by stworzyć, mimo niesamowitej różnorodności, taką spójną całość?

RS: Za aranże odpowiada Anna Ostachowska, w niektórych kompozycjach autorskich – Agata Krauz. Na początku, zostaje nakreślony sposób, w jaki muzyka powinna się odbywać. Potem rozpoczynają się próby i utwór stwarza się nie tylko poprzez zapisane frazy, ale każdy zaczyna „dodawać” coś od siebie. Ja osobiście mam największe pole manewru, bo nie da się zapisać nutowo odgłosu suszonych kopytek lamy albo dźwięków „ocean drum”- instrumentu naśladującego szum fal oceanu. Instrumenty perkusyjne mają za zadanie (oprócz rytmu) stworzyć efekt szerokiej przestrzeni. Kontrabasista, wyposażony w najnowsze zdobycze techniki, również wprowadza mnóstwo eksperymentów z efektami specjalnymi, które powodują, że kontrabas nie brzmi tak po prostu jako podstawa. Myślę również, że wiele lat wspólnego grania wypracowały u nas spójność brzmieniową.

KS: Czy oprócz koncertów w Polsce macie plany na występy zagraniczne? Co z recepcją płyty w innych krajach, na przykład w Stanach Zjednoczonych?

RS: Co do planów koncertowych poza granicami Polski – niezmiernie się cieszę i pragnę podzielić się naszym najnowszym osiągnięciem: przeszliśmy właśnie eliminacje do Międzynarodowego Konkursu Muzyki Żydowskiej w Amsterdamie, który odbędzie się w październiku tego roku. Zaszczyt i radość to tym większa, że konkurencja była na szalenie wysokim poziomie! Oprócz tego na pewno pojawimy się na festiwalu KlezMORE w Wiedniu 17 listopada, a może jeszcze uda się w tym roku wystąpić na festiwalu Klezfiesta w Buenos Aires. Przygoda dopiero się rozpoczyna !

KS: Znajdziemy na płycie utwór, który ma dla Was wartość szczególną? Może wiąże się z jakimś wspomnieniem, anegdotą...

RS: Warto tu wspomnieć utwór kończący płytę, który stał się de facto tytułem całego krążka, czyli „Quachatta” (czyta się to „kłaczata”). Jest to jedyny kawałek, który, w przeciwieństwie do reszty, został najpierw zagrany a dopiero później zapisany. Powstał bardzo spontanicznie, podczas żartów na próbie generalnej przed jednym z naszych koncertów. Liderka zespołu nieco się spóźniła na próbę (nie mogła znaleźć potrzebnych mikrofonów). Kontrabasista, Marek Lewandowski, wraz z wiolonczelistką, Magdą Plutą, zaczęli się wygłupiać grając wariacje na temat tradycyjnej klezmerskiej melodii, "Di Terkishe Khasene". I to właśnie wtedy powstało coś takiego jak Quachatta. Sam tytuł ma, przede wszystkim, równie ciekawe pochodzenie: podczas nagrań w studiu towarzyszył nam pies reżysera dźwięku. Zwierz miał swoje ulubione miejsce - krzesło z pledem, na którym od czasu do czasu sobie polegiwał. A że pies, jak to pies – ciągle się leni, to i pled cały pokryty był psimi kłakami. Kiedy Magda usiłowała usiąść na tym krześle, odezwał się Marek: "Nie siadaj na tym, bo będziesz cała 'kłaczata'. I tak już się przyjęło.

KS: Czy podczas sobotniego koncertu na festiwalu Tzadik możemy spodziewać się jakichś niespodzianek? Zamierzacie zagrać coś, czego nie znajdziemy na płycie?
 
RS: Na koncercie na pewno zaprezentujemy materiał z naszej debiutanckiej płyty, ale oprócz tego zamierzamy wykonać kilka autorskich kompozycji naszego wydawcy Johna Zorna. Jego utwory świetnie pasują do naszego repertuaru i bardzo ciekawie brzmią w naszym składzie. Będzie tradycyjnie, jazzowo, klezmersko, funkowo, ambientowo…słowem, Samech w całej swej okazałości! Zapraszamy serdecznie!!!

piątek, 27 lipca 2012

Berliner Zetung poleca Tzadik Poznań Festival!!!

Miło nam poinformować, iż Tzadik Poznań Festival znalazł się wśród czterech wakacyjnych festiwali w Polsce (przy tym jako jedyny festiwal poznański) polecanych przez niemiecki Berliner Zeitung. 



niedziela, 15 lipca 2012

edycja 6, 3-5 sierpnia 2012

PROGRAM FESTIWALU:




03.08.2012, Piątek



godz. 15:00 do 19:00, Mały Dom Kultury - Klub Dragon, ul. Zamkowa 3, Poznań
TZADIK FILMOWY: przegląd filmów nagrodzonych na MFF "ŻYDOWSKIE MOTYWY"
[wstęp wolny]




cykl: Dzieci po Zagładzie
 
Nasze dzieci / Our Children / Unzere Kinder
reżyseria: Natan Gross
czas trwania: 78 min.
 

Moja Australia / My Australia
scenariusz i reżyseria: Ami Drozd
czas trwania: 90 min.
 

cykl: Krótkie formy

Obietnica / Promise
reżyseria: Morten BH, Kirsten Dehlholm, Henning Carlsen
czas trwania: 8 min.


Przesłuchanie / Audition
reżyseria: Udo Prinsen
czas trwania: 6 min.



godz. 19:00, Klub Meskalina, Stary Rynek 6, [bilet 20,00 zł]


Balkan Sevdah Akustik
Radek Polakowski: accordion, violin, vocal
Oliwier Andruszczenko: clarinet, ewi, jew’s-harp, vocal
Marcin Zadronecki: vocal, tambour
Mateo: double bass




godz. 22:00, Mały Dom Kultury - Klub Dragon, ul. Zamkowa 3, Poznań, [bilet 15,00 zł]
NOWY WIEK AWANGARDY na Tzadik Poznań Festiwalu

Trifonidis downtown solo
Inside Outside
Maciej Trifonidis Bielawski: gitary, cytry, banjo, saksofony sopranowy, saksosofon altowy, flet poprzeczny, flety proste, darbuk, riq


04.08.2012, Sobota


godz. 13:00 do 19:00, Mały Dom Kultury - Klub Dragon, ul. Zamkowa 3, Poznań
TZADIK FILMOWY: przegląd filmów nagrodzonych na MFF "ŻYDOWSKIE MOTYWY"
[wstęp wolny]
 


Cykl: Biografie i życiorysy
 


Ala z elementarza / The Girl from a Reading Primer
scenariusz i reżyseria: Edyta Wróblewska
czas trwania: 29 min.
 

Krakowiaczek ci ja… / Blinky & Me
scenariusz i reżyseria: Tomasz Magierski
czas trwania: 77 min.

Lawnswood Garden
reżyseria: Paweł Kuczyński
czas trwania: 53 min.
 

The “Socalled” Movie
scenariusz i reżyseria: Garry Beitel
czas trwania: 88 min.
 

Cykl: Krótkie formy

Godz. 18:00
Spotkanie z Filipem Luftem i pokaz jego dwóch filmów


Skrzyżowanie - Fragment wspomnień Adiny Blady-Szwajger
scenariusz i reżyseria: Filip Luft
Realizacja: Filip Luft
czas trwania: 2,5 min.
 

Pokaz przedpremierowy:

Szukając gwiazd
Scenariusz (na podstawie opowiadania Marka Hłaski) i reżyseria: Filip Luft


godz. 21:00, Estrada, Scena na Piętrze, ul. Masztalarska 8, [bilet 40,00 zł]


Samech
Agata Krauz: skrzypce
Magdalenna Pluta: wiolonczela
Marek Lewandowski/Marqs: kontrabas
Robert Sztorc: perkusja



05.08.2012, Niedziela
godz. 15:00 do 19:00, Mały Dom Kultury - Klub Dragon, ul. Zamkowa 3, Poznań
TZADIK FILMOWY: przegląd filmów nagrodzonych na MFF "ŻYDOWSKIE MOTYWY"
[wstęp wolny]
Cykl: Tożsamości
Ucięta dyskusja / Partly Private
reżyseria: Danae Elon
czas trwania: 82 min.
 
Mój tak zwany wróg / My So-Called Enemy
reżyseria: Lisa Gossels
czas trwania: 90 min.
 
Wesołych świąt / Happy Holidays
scenariusz i reżyseria: Luca Marvanyi
czas trwania: 32 min.
godz. 19:30, Klub Fabrika Poznań, ul. Mokra 5, [bilet 20,00 zł]

Nor Cold Quartet (Polska/Izrael/Belgia)
Projekt „Melas chole”
Olgierd Dokalski: trumpet
Wojciech Kwapisiński: guitar, tar
Oori Shalev: percussion
Zeger Vandenbussch: saxophones




godz. 21:00, Estrada, Scena na Piętrze, ul. Masztalarska 8, [bilet 40,00 zł]


HERA

Muzyka żydowskiej diaspory w Indiach
Wacław Zimpel: clarinet, bass clarinet, harmonium, tarogato
Paweł Posteremczak: soprano and tenor saxophones, piano
Ksawery Wójciński: double bass
Paweł Szpura: drums, percussion
Maciej Cierliński: lira korbowa/hurdy-gurdy



Bilety i karnety:


Balkan Sevdah Akustik, bilet 20,00 zł

Trifonidis downtown solo – Inside Outside, bilet 15,00 zł

Samech, bilet 40,00 zł

Nor Cold Quartet (Polska/Izrael/Belgia) - Projekt „Melas chole”, bilet 20,00 zł

HERA – Muzyka żydowskiej diaspory w Indiach, bilet 40,00 zł

karnet 100,00 zł

czwartek, 24 maja 2012

Tzadik Poznań Festival - edycja szósta




Szósta edycja Tzadik Poznań Festival odbędzie się w dniach 3-5 sierpnia 2012 roku. Szczegółowy program tegorocznego festiwalu opublikujemy w pierwszych dniach czerwca.

wtorek, 22 maja 2012

Yemen - projekt specjalny Tzadik Poznań Festival już na CD!!!


Perry Robinson / Wacław Zimpel / Michael Zerang / Raphael Rogiński - Yemen - Music Of The Yemenite Jews, Multikulti Project 2012, MPT004

"Muzyka Żydów z Jemenu" w oryginale był przygotowany jako projekt specjalny V Tzadik Poznań Festiwal. Tam też zabrzmiał po raz pierwszy. W przepięknych murach renesansowego Pałacu Górków, gdzie zlokalizowana była jedna z pięciu scen festiwalu, kwartet złożony z ważnych postaci współczesnej muzyki improwizowanej zaprezentował oryginalną interpretację/wariację na temat mało znanej tradycji muzycznej jemeńskich Żydów.

Muzyka jemeńskiej diaspory była unikatowa. Sytuacja geopolityczna sprawiła, że rozwijała się w swoistej izolacji i oderwaniu od głównego nurtu muzycznej kultury żydowskiej, ulegając wpływom i przenikając się z surową muzyką Beduinów, czy też barwą instrumentów arabskich. Ta jej wyjątkowość jest na tyle duża, że tradycja muzyczna jemeńskich Żydów została nawet wpisana na listę dziedzictwa UNESCO.

Raphael Rogiński, jeden z pomysłodawców projektu tak opowiada o tej tradycji: "Ta kultura miała ogromny wpływ na współczesny Izrael. Wbrew pozorom nie tylko polscy Żydzi budowali ten kraj. Kiedy powstał Izrael, pojawił się problem: jaki ma być folklor tego kraju? Nie mógł być oparty ani na kulturze jidysz, ani sefardyjskiej. Musiał być nowy. Zaczęto zastanawiać się, czym właściwie jest muzyka Izraela? Kompozytor Emmanuel Zamir pojechał na pustynię do Berberów, żył wśród Palestyńczyków, ale wybrał się też do Żydów jemeńskich. Spisywał tematy, grał z nimi na flecie, komponował, porównywał. Rezultaty, do których doszedł podczas badań folkloru, były najbliższe właśnie muzyce jemeńskiej."

Ponadpokoleniowy i międzynarodowy skład muzyków gwarantuje najwyższą wartość artystyczną, każdy z czterech wykonawców w środowisku kreatywnej muzyki ma swoje osobne miejsce, oczywiście najbardziej znani Perry Robinson, jeden z najbardziej znanych jazzowych klarnecistów i Michael Zerang, który był w Jemenie z Peterem Brötzmannem, z którym nawet tam nagrał płytę, oczywiście z jemeńskimi muzykami. Dwójka polskich muzyków to Raphael Rogiński i Wacław Zimpel, konsekwentnie poszukujący muzycznego porozumienia z muzykami, reprezentującymi odmienne tradycje, kultury.

Recenzent Jazzarium.pl - Kajetan Prochyra tak relacjonował ich koncert na V Tzadik Poznań Festiwal: "Niesamowitym przeżyciem jest spotkanie z tak świetnymi muzykami, którzy potrafią stworzyć coś przystępnego, porywającego, nieprzewidywalnego, głęboko ukorzenionego, a za razem, właśnie dzięki otwartej reinterpretacji, adaptacji uczciwego i wolnego od kiczu. Zespół potrafił wprowadzić w trans i siebie i publiczność grając nowocześnie i świeżo, w niezwykle otwarty sposób, za pretekst biorąc tak niezwykły muzyczny zabytek. It's radical jewish culture baby, yeah! - jak powtarzał wczoraj zagadnięty przeze mnie Perry Robinson.

Kunszt każdego z muzyków mógłby być tematem rozprawy. W grze Rogińskiego słychać jak bardzo podróże kształcą wykształconych. Jego zagrywki przypominały niekiedy brzmienia Dengue Fever czy muzyki azjatyckiej, z tą jednak różnicą, że nie była to tylko egzotyczna stylizacja, a świadome użycie pozaeuropejskiego środka wyrazu, wplecionego we własny jezyk muzyczny. Zerang, sam o perskich korzeniach, grał jak w transie, łącząc instrumenty tradycyjne, z współczesnym perkusyjnym beatem. Duet Zimpel-Robinson zasługuje chyba na oddzielne nagranie. Tętniącym życiem ogród dźwięków i barw który roztaczali grając razem, był nie do opisania. A do tego raz Robinson sięgał po gliniany "źródłowy" gwizdek, przypominający czy to głos ptaka czy filmy przyrodnicze o Amazonce, by zaraz potem na klarnecie zagrać solo tak pełne współczesnego, nowoczesnego groovu! Wow."

Wydawnictwo: Multikulti Project (PL)
Rodzaj: Jewish / Klezmer Music / Ethno Jazz
Instrument lidera: clarinet
Nośnik: CD
ID: MPT004

premiera polska: 2012-04-26
opakowanie: kartonowe etui
muzycy: Perry Robinson: clarinet, ocarina
Wacław Zimpel: bass clarinet, clarinet
Michael Zerang: drums, percussion
Raphael Rogiński: electric guitar

Płyta do kupienia na multikulti.com

środa, 29 lutego 2012

Debiut płytowy Meadow Quartet - jednej z gwiazd piątej edycji Tzadik Poznań Festival!

Meadow Quartet "Unexpected", Multikulti Project 2012, MPT007



Dnia 18 lutego, nakładem oficyny Multikulti Project, ukazała się debiutancka płyta jednej z gwiazd piątej edycji Tzadik Poznań Festiwal - zespołu Meadow Quartet "Unexpected".


Meadow Quartet powstał w 2009 roku w Gdańsku. Pierwsze próby odbywały się w budynku gdańskiej Akademii Muzycznej znajdującej się przy ulicy Łąkowej.

Łąka (ang. meadow) to przestrzeń, która w powszechnym rozumieniu jest synonimem spokoju i radości, ale jest też ona obszarem nieustających zmian, przeobrażeń i współdziałania. W powyższym kontekście Meadow Quartet to próba stworzenia płaszczyzny dla ścierających się wpływów: współczesnej kameralistyki, jazzu, muzyki improwizowanej, muzyki filmowej oraz fundamentalnego spoiwa - tradycyjnej muzyki żydowskiej. To w końcu próba podążania ścieżką, która wymyka się prostym klasyfikacjom stylistycznym.

Meadow Quartet to również czterech znakomitych instrumentalistów, każdy specjalizujący się w innym wyżej wymienionych gatunków, ale przede wszystkim, to cztery współdziałające muzyczne osobowości.

Tytuł debiutanckiej płyty zespołu jest wyrazem dla pewnych nieoczekiwanych i w jakimś sensie nieoczywistych wyborów i procesów. Dotyczy to zarówno sfery osobistej, jak i całego spektrum stylistycznego w jakim się poruszają, a dla którego bazą jest muzyka żydowska. Członkowie zespołu uważają, że staje się ona tym, czym jazz w XX wieku - pokonuje drogę od muzyki etnicznej i zaczyna być nośnikiem coraz bardziej pojemnym i znaczącym dla w szczególności awangardowej twórczości muzycznej. Płyta Unexpected jest dość luźnym zbiorem utworów i najbardziej reprezentatywnym wycinkiem w dorobku zespołu.

Pojawiają się tu odwołania literackie: utwór "Das Schloss - A tribute to F. Kafka" - zainspirowany powieścią "Zamek" (Das Schloss - to oryginalny niemiecki tytuł), czy "Extinct" będący próbą stworzenia muzycznej dystopii.

Odwołania do historii narodu żydowskiego: "Goldene medina" (jid. dosłownie złota kraina), czyli Stany Zjednoczone - miejsce, gdzie ulice miały być wyłożone złotem. Pojęcie, które nabrało znaczenia wśród Żydów Europy Wschodniej pod koniec XIX wieku.

Ponadto utwory bardziej osobiste: "Le Printemps" oraz "L'automne", a także nieco psychodeliczny "Immersion"

Patronat medialny nad płytą objęły:
TVP Kultura
Program 2 Polskiego Radia
Czas Kultury


Herausgeber's Info:
Meadow Quartet wurde 2009 in Danzig gegründet. Die ersten Proben wurden im Gebäude des Danziger Konservatorium an der Wiesestraße veranstaltet.

Die Wiese (Meadow) ist ein Raum, was allgemein für Synonym der Ruhe und Freude gehalten wird. Es ist aber gleichfalls ein Raum der pausenlosen Veränderungen, Transformationen und Zusammenarbeit. In diesem Kontext ist der Meadow Quartet ein Versuch eine Ebene für entgegengesetzte Einflüsse zu schaffen: moderne Kameralistik, Jazz, Improvisation, Filmmusik und der traditionellen jüdischen Musik, die hier als Bindemittel fungiert. Es ist letztendlich ein Versuch den Pfad zu folgen, der der einfachen stilistischen Klassifikation entkommt.

Meadow Quartet besteht aus vier außergewöhnlichen Instrumentalisten, von denen sich jeder in einer anderen der oben genannten Stilistik spezialisiert hatte. Es sind aber vor allem vier gemeinsam mitwirkende Persönlichkeiten.

Der Titel des Debütalbums versteht man als Ausdruck der unerwarteten und im gewissen Sinne nicht selbstverständlichen Wahl und darauf folgenden Prozesse. Es betrifft sowohl die persönlichen Entscheidungen als auch das ganze Spektrum, in dem sich die Musiker bewegen, dessen Basis die jüdische Musik bleibt. Die Mitglieder der Formation behaupten, das die jüdische Musik genau die Position annimmt, die im 20. Jahrhundert dem Jazz reserviert wurde: sie kommt weg von ihrer ethnischen Herkunft und wird als Medium immer aufnahmefähiger und bedeutender für die Musikavantgarde. Unexpected ist bis dahin die meist repräsentative Veröffentlichung der Formation.

muzycy:  

Marcin Malinowski: clarinet, bass clarinet
Michał Piwowarczyk: viola
Piotr Skowroński: accordion
Jarosław Stokowski: bass

utwory:  

1. Das Schloss [05:19]
A tribute to F. Kafka
2. Goldene Medina [07:09]
3. Nature's Tool [04:05]
4. Le Printemps [04:18]
5. L'automne [05:15]
6. Immersion [08:17]
7. Form No. 1 [05:33]
8. Extinct [05:18]


płyta do kupienia na multikulti.com


Meadow Quartet
klip do utworu "Malowany ptak"